Het uiteenvallen van Longshanks 1 weerhield
André Kamer er niet van om meer muziek
te schrijven. Samen met multi-instrumentalist Jan
van der Lugt nam hij in diens thuisstudio (op
een Fostex 4-sporen-recorder) de basistracks (gitaar,
bas, synthesizer en computer-drums) op voor een aantal
nieuwe nummers:
- "On the Run" en "Into the Dawn" (februari
1989)
- "Nightmare" (augustus)
- "The Awakening/ The Travelling-song, prt 1"
en
"The
Mourning After/ The Travelling-song, prt 2"
(oktober),
- "Marching towards the Battlefield" (november)
- "Sunset" en "Dreams" (februari 1990).
Deze nummers waren allemaal bedoeld als onderdeel
van een concept-demo getiteld "the Quest".
De werkwijze van Longshanks begon te lijken op die
van 'The Alan Parsons Project': een vaste kern van
twee mensen, van wie er één de teksten, het concept
en de basis-(gitaar-)partij bedacht en de ander het
muzikale talent had om er de juiste drum-, bas- en
zelfs synthesizer-partijen bij te schrijven. Dit had
als voordeel dat elk nummer precies zo vormgegeven
kon worden als André het bedacht had. Net als
'The Alan Parsons Project' waren ze aangewezen op
gast-muzikanten om de resterende partijen in te vullen:
de zang en de solo's.
Solo-gitaristen vinden in Delft was niet echt moeilijk.
Jan en André kenden allebei diverse goede gitaristen
en dus waren al spoedig Jeroen Steenbeek en
Martin Krijgsman bezig geweldige solo's in
te spelen.
Het opnemen van de zangpartijen voor de diverse nummers
duurde aanzienlijk langer.
Daar waren twee redenen voor:
- meerstemmige zang
- 'The Alan Parsons Project' -opzet
De wil om de nummers van meerstemmige zang te voorzien
resulteerde in het werken met meer dan één zanger.
Het nadeel van de 'The Alan Parsons Project' -opzet
was, dat door het gebrek aan een vaste structuur men
afhankelijk was van de goede wil en de vrije tijd
van de betrokken muzikanten. Iedereen die ooit geprobeerd
heeft om vijf verschillende agenda's op een dergelijke
basis op elkaar af te stemmen weet hoe moeilijk dat
is.
Het opnemen van de zangpartijen startte in maart
1990, met Alex van de Graaf als lead-zanger
en Alexandra den Heijer, Karin den Heijer,
Jan, Alex en af en toe André voor de harmonieën.
In 1993 hadden ze alles af op één nummer na:
"The Mourning After" en dat werd
het struikelblok.
Het nummer was bedoeld als een soort Requiem, met
in totaal 8 stemmen, en het bleek erg moeilijk om
te zingen.
In de tussenliggende jaren was Longshanks uitgegroeid
tot meer dan een studio-band: ze hadden een paar live-optredens
gedaan in O.J.V. de Koornbeurs en voor Omroep
Delft (voornamelijk akoestisch). Maar Alex van
de Graaf begon langzamerhand zijn interesse in het
Quest-project te verliezen en stapte uiteindelijk
op. Daarna bloedde het project lanzaam dood en bleef
het tot op de dag van vandaag onvoltooid.
Ook Longshanks 2 viel uit elkaar. (lees
verder)